Η Αμερικανική Ένωση Χοροθεραπευτών δίνει τον εξής ορισμό της χοροθεραπείας:

«Είναι η ψυχοθεραπευτική χρήση της κίνησης που διευκολύνει τη συναισθηματική, γνωστική και σωματική ολοκλήρωση του ατόμου»

Τρείς θεωρητικές εκτιμήσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η χοροθεραπεία:

1. Η γλώσσα του σώματος, η κινητική και αναπνευστική συμπεριφορά, αντανακλούν την ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου. Όταν ένα άτομο κινείται, κάνει μιά ψυχοσωματική «δήλωση».  Η κίνησή του, κάνει ορατή την προσωπικότητά του, αποκαλύπτοντας και ξεδιπλώνοντας στο χώρο έναν τρόπο που καθορίζεται από υποκειμενικά στοιχεία του τι αισθάνθηκε, τι βίωσε. Έτσι αυτή η κινητική συμπεριφορά αποτελεί μιά αλληγορία των ενδοψυχικών του δυναμικών. Οι παραμορφώσεις, εντάσεις και περιορισμοί της κίνησης, συχνά αντανακλούν αντίστοιχους περιορισμούς στην ολική προσωπικότητα ενός ατόμου.

2. H κίνηση αποτελεί μέσον επικοινωνίας.

3. Υπάρχει θεραπευτική αξία στην εμπειρία μέσω της τέχνης. 

Παράλληλα, η χοροθεραπεία αντλεί τα θεωρητικά της εργαλεία από ποικίλους τομείς θεωρητικής εξάσκησης. 
Η πρώτη περιοχή αφορά τα στοιχεία της μη-λεκτικής επικοινωνίας, όπως είναι η ανάλυση της κίνησης, η σχέση μεταξύ λόγου και χειρονομίας (νεύματος-κίνησης), η διαπολιτισμική επικοινωνία και έκφραση, και τέλος οι σχέσεις μητέρας-παιδιού.
Η δεύτερη περιοχή αποτελείται από τις αποκαλούμενες θεραπείες σώματος, με τη φροντίδα τους για ευθυγράμμιση της στάσης του σώματος, την έκφραση της προσωπικότητας  και τη μείωση του άγχους. 
Η τρίτη περιοχή επιρροής είναι ο τομέας της δημιουργικής εξέλιξης, που σημαίνει τη χρήση του χορού ως μιά μορφή τέχνης η οποία εμπερικλείει μη-γραμμικά επίπεδα γνώσης και έκφρασης.
Η τέταρτη περιοχή-κλειδί, αφορά την εξελικτική κίνηση, και ειδικά το πώς αυτή αντανακλάται και επιδρά στη συνολικότητα της εξέλιξης σώματος-νού.
Η πέμπτη περιοχή περιλαμβάνει έννοιες δανεισμένες από την ψυχοδυναμική και ψυχοθεραπευτική θεωρία.  Ειδικότερα, έννοιες-κλειδιά εδώ είναι οι αντικειμενότροπες σχέσεις και η ψυχολογία του εαυτού, καθώς επίσης και οι θεωρίες της μεταβίβασης και αντιμεταβίβασης.

Αλληλεπίδραση νου-σώματος στη δυτική σκέψη

Η κίνηση και η προσωπιότητα ενός ατόμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, από τη βρεφική του ηλικία, και καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Κι όμως, η ιδέα της ενότητας νου-σώματος και της αμοιβαίας αλληλεπίδρασής τους, κάθε άλλο παρά αποδεκτή ήταν στο δυτικό πολιτισμό.  Εκτός από ορισμένους μυστικιστές, όλοι οι άλλοι πίστευαν στη διχοτόμηση νου και σώματος. 
O Φρόϋντ πρώτος αμφισβήτησε την έννοια αυτή, καταθέτοντας οτι ο νους είναι μεταφορά του εαυτού που βιώνει, και ότι είναι σωματικός.
Αργότερα ο Ράιχ υποστήριξε οτι η μυική ένταση αποτελεί συχνά μιά αντίσταση που εμποδίζει την έκφραση του συναισθήματος.  Υποστήριξε οτι οι περιορισμένοι και αμετάβλητοι τρόποι κίνησης αντανακλούν μιά εξ ίσου «παγωμένη» συγκινησιακή κατάσταση. Από την άλλη, οι άμυνες έχουν τη ρίζα τους στο σώμα, εκφράζονται ως χρόνια μυική ένταση, που οδηγεί σε ακαμψία, και έτσι η ένταση σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος σχετίζεται με την επίλυση των συγκρούσεων μέσα από την απώθηση των βασικών συναισθημάτων.
Ο ίδιος επίσης υπογράμμισε την ιδιαίτερη σημασία που αποκτά η καλλιέργεια και ανάπτυξη της εκφραστικής συμπεριφοράς ως αποτέλεσμα της μυικής χαλάρωσης και απελευθέρωσης, στη γενικότερη εξελικτική πορεία του θεραπευόμενου.

Πώς δρά η χοροθεραπεία

Η χοροθεραπεία αντιμετωπίζει τα προβλήματα του ατόμου στον τομέα της εκφραστικής συμπεριφοράς.  Με τον όρο αυτό προσδιορίζονται οι τρόποι με τους οποίους ο θεραπευόμενος επικοινωνεί.  Αυτό που κάνει η δεν κάνει, καθώς επίσης και τις σχεδιασμένες ή μή-σχεδιασμένες επιδράσεις του πάνω στο περιβάλλον. 
Έχει διαπιστωθεί εδώ και πολύ καιρό οτι η ανθρώπινη εκφραστική συμπεριφορά παίρνει πολλές μορφές, πέρα από τη λεκτική. Έτσι, η μη-λεκτική συμπεριφορά μπορεί να είναι επικοινωνία πολύ άμεσης μορφής. Είναι περισσότερο έκφραση συναισθήματος παρά σκέψης, σε συμφωνία με το λόγο ή και όχι.  Η συμμετοχή σε διάλογο απαιτεί μιά συνειδητότητα των αντιδράσεων του δικού μας σώματος αλλά και του συνομιλητή μας, πράγμα που μειώνει την ασάφεια και την αβεβαιότητα.
Η οργάνωση και ενίσχυση της εκφραστικής κίνησης ως κίνησης «ανοίγματος», φαίνεται να είναι πιό βασική στη χοροθεραπεία απ’ό,τι η ιδέα της «κάθαρσης», που απλά τη χρησιμοποιεί για να βγάλει συναίσθημα.
Ο παράγων της αλλαγής ενεργεί άμεσα στον τομέα της εκφραστικής κίνησης. 
Ο θεραπευόμενος υποκινείται να «βγάλει προς τα έξω» μεγαλύτερη κινητική συμπεριφορά. 
Το πρώτο βήμα για την αλλαγή της περιοριστικής συμπεριφοράς είναι το να συνειδητοποιήσει οτι έχει περισσότερες δυνατότητες και επιλογές για αντίδραση, συναναστροφή και δημουργία. 
Η εκφραστική κίνηση επιτρέπει ερμηνεία, καθώς δίνει μηνύματα από το ασυνείδητο, καθιστώντας συγχρόνως το ασυνείδητο συνειδητό.
Η χοροθεραπεία προσφέρει ένα δρόμο που οδηγεί στην απελευθέρωση των περιοριστικών ή μη-ευθυγραμμισμένων, μη-εναρμονισμένων συνηθειών, όπως αυτές εκδηλώνονται στη στάση του σώματος, στα καθημερινά «πεζά» πρότυπα κινήσεων και στις εκφραστικές χειρονομίες. Επιτρέπει στο θεραπευόμενο να κατανοήσει τις αυθεντικές ποιότητες του βαθύτερου πυρήνα της ύπαρξής του και να εναρμονιστεί με το εσωτερικό αισθητό επίπεδο, ανακαλύπτοντας την τρισδιάστατη εμπειρία σώματος, νου και πνεύματος.