Υπάρχουν ενδείξεις οτι η ελληνική και η ινδική μουσική μοιράζονται κοινές μουσικές ινδοευρωπαϊκές ρίζες. Σημερινοί τολμηροί μουσικοί, βασιζόμενοι σε υπάρχουσες επιστημονικές πληροφορίες,εμπνέονται από το σύστημα των βεδικών ύμνων, προκειμένου να προσεγγίσει τους αρχαίους μουσικούς τρόπους, των οποίων η παράδοση χάθηκε από την Ελλάδα.

Στην Ινδία, η εξέλιξη της μουσικής συνδέεται με την ιστορική εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια της ριγκ-βεδικής εποχής, 3.000-2.5000 π.Χ., οι αρχαίοι Ινδοί συνήθιζαν να συνοδεύουν τις ιερές τους τελετές με ύμνους. Οι μουσικοί κανόνες που ρύθμιζαν αυτούς τους ύμνους, κατεγράφησαν στις βεδικές γραφές και διασώζονται μέχρι σήμερα, δίνοντας λεπτομερείς αναφορές της μουσικής τέχνης εκείνων των χρόνων.

Ο γεωγράφος Στράβωνας (67π.Χ.-23 μ.Χ.) υποστηρίζει οτι οι αρχαίοι ΄Ελληνες όφειλαν τους μουσικούς τους τρόπους κυρίως στην ινδική μουσική.

Λέγεται οτι τις επτάνοτες κλίμακες, τις τρείς οκτάβες, όπως και το αρχαίο μουσικό σύστημα των τρόπων, το έφερε ο Πυθαγόρας στην Ελλάδα από την Ανατολή. Σύγχρονοι μελετητές υποστηρίζουν οτι τις πιό βασικές έννοιες της ινδικής μουσικής τις μετέδωσαν στους Βυζαντινούς και στους ΄Αραβες οι Αιγύπτιοι και οι Πυθαγόρειοι, ενώ στο τέλος του Μεσαίωνα οι μουσικές αυτές έννοιες έγιναν γνωστές και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Εικάζεται λοιπόν, οτι η αρχαία ελληνική μουσική είχε κοινές ρίζες με την ινδική, ή τουλάχιστον με το τότε διεθνές σύστημα «τρόπων», του οποίου όμως την παράδοση διετήρησαν αυτούσια μονον οι Ινδοί. ΄Ισως αυτές οι ομοιότητες να εξηγούνται με τις σχετικά νέες θεωρίες, που μιλούν για τη μετανάστευση δραβιδικών ή προδραβιδικών φύλων σε αρχαιότατους χρόνους από ελληνικά εδάφη προς την Ινδία.