ΠΛΗΡΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Β':Γαλλία

Τα χρόνια πέρασαν, η Λήδα τελείωσε το γυμνάσιο. Τι θα έκανε μετά; Η μητέρα της δεν ήθελε να δεί την κόρη της ηθοποιό. Ούτε εκείνη όμως το επιθυμούσε. «Το θέατρο ήταν εκείνο που έπαιρνε συνεχώς τους γονείς μου μακριά μου, κάθε βράδυ....»

Στην Ελλάδα όμως πνιγόταν, της άρεσαν οι γλώσσες και τα ταξίδια.
Έτσι αποφάσισε να φύγει στο Παρίσι για σπουδές γαλλικής φιλολογίας στη Σορβόννη.
Η Σμάρω στην αρχή αντέδρασε:
"Υπήρχε η αντίληψη ότι μια κόρη ορφανή πρέπει να στέκεται δίπλα στη μαμά της. Της έκαναν παρατηρήσεις και από τον περίγυρο, του στύλ «την αφήνεις να κάνει ό,τι θέλει». Δέχτηκε όμως. Ακόμα και όταν, αργότερα, της είπα ότι φεύγω για Ινδία, τρόμαξε, αλλά τελικά και αυτό έγινε με τις ευλογίες της."

Προετοιμάστηκε με εντατικά μαθήματα γαλλικών - μάλιστα έκανε ιδιαίτερα με τη Ροζίτα Σώκου. Πήρε το δίπλωμα Sorbonne I από το Γαλλικό Ινστιτούτο.
Έτσι έφθασε η Λήδα στο Παρίσι, ένα Παρίσι όπου το φοιτητικό κίνημα του Μαΐου του 1968 είχε αφήσει ευδιάκριτα ίχνη. Παράλληλα με τις σπουδές φιλολογίας στο πανεπιστήμιο, παρακολούθησε σεμινάρια σύγχρονου χορού, μαθήματα θεατρολογίας, εθνολογίας, σεξουαλικής αγωγής, ανθρωπιστικής ψυχολογίας (θεωρητικά και πρακτικά, με ειδίκευση στην εικόνα σώματος και τη συμβολική του).

Εκεί πρωτοασχολήθηκε με την έρευνα του "εαυτού" μέσα από ψυχοθεραπευτικές μεθόδος "body-mind'', κυρίως ραϊχικές, Gestalt, rebirth, primal scream (Πρωτογενής κραυγή, του Janov),, bioenergetics (στο περίφημο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Σαίν Σαν) και γιόγκα, μάθημα που είχε καταφέρει να περάσει ως πανεπιστημιακό ένας καθηγητής γλωσσολογίας.
«Η πρώτη μου εμπειρία με τη γιόγκα ήταν αρκετή για να καταλάβω πως αυτό ήταν αυτό που χρειαζόμουν, μιά πλήρης απάντηση σ' αυτό που χρειαζόταν το σώμα μου και η ψυχή μου».

(Στην πρώτη φωτογραφία, ο Leonardo Chariars, ο πρώτος της δάσκαλος γιόγκα εδώ μαζί με τον Jean-Noel Dervin)

Tο ίδιο αυτό 1976, έτυχε να κάνει ένα ταξίδι ως φοιτήτρια στην Ινδονησία, και στο Μπάλι είδε για πρώτη φορά μιά παράσταση χορού που έλεγαν πως προέρχεται από τον ινδικό κλασικό χορό Βharata Natyam, από τους αρχαιότερους έντεχνους χορούς που υπάρχουν στον κόσμο, που συνδυάζει μελική, λυρική και χορική τέχνη.
Καταγοητεύτηκε, και επιστρέφοντας στο Παρίσι είχε την τύχη να πετύχει μιά παράσταση αυθεντικού ινδικού χορού. Όχι μόνον, αλλά βρήκε και μιά σχολή, τη σχολή Mandapa, στο 16ο arrondissement, όπου μπόρεσε να αρχίσει εντατικά μαθήματα, συνεχίζοντας επί ένα χρόνο με την Ινδή δασκάλα Usha Ramaswamy.
Παρά τη μακρά προϋπηρεσία της στο μπαλλέτο, ο Μπάρατα Νάτυαμ ήταν κάτι διαφορετικό, και ακόμα θυμάται πόσο πρήζονταν τα γόνατά της, και όλοι της έλεγαν πως δεν είναι γι' αυτήν και πρέπει να σταματήσει. Όμως ο χορός τη μάγευε όλο και περισσότερο, και με την επιμονή της ξεπέρασε τα προβλήματα,αν και χρειάστηκε χρόνος για να νοιώσει απόλυτα άνετη.

«Νοιώθω πως η λέξη 'χορός' δεν είναι αρκετή για το Μπάρατα Νάτυαμ. Είναι ένας τρόπος να μεταφέρεσαι πέρα απ' τον εαυτό σου. Ένας τρόπος να καταλαβαίνεις την πραγματικότητα της ζωής που είναι πέρα από την τέχνη. Ο Μπάρατα Νάτυαμ με φέρνει στο κέντρο του εαυτού μου. Ο δυτικός χορός είχε συγκριτικά τόσο λίγες δυνατότητες επικοινωνίας...»