Ήρος Άγγελος 

   

 

 

 

Συντελεστές
Σενάριο/μετάφραση/διασκευή σανσκριτικών κειμένων:

Λήδα Shantala
Μουσική σύνθεση:
Reji George, Ross Daly
Χορογραφία:
Λήδα Shantala, σε στενή συνεργασία με τους συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία:
Νίκος Σακαλίδης, Λήδα Shantala
Σκηνογραφία:
Λήδα Shantala Ρούλα Μαρίνου, Dominique Delcausse
Κοστούμια:
Λήδα Shantala, Dominique Delcausse
Μάσκες:
Ρούλα Μαρίνου
Φωτισμοί:
Ελευθερία Ντεκώ

Ερμηνευτές:
Λήδα Shantala, Μιχάλης Ναλμπάντης, Αιμιλία Μπουρίτη,
Φιλοποίμην Ανδρεάδης
Φωνή off-τραγούδι:
Ματίνα Μόσχοβη

Στην παράσταση αυτή η Λήδα Shantala αναζητά τις πηγές του θεάτρου, του λόγου και της κίνησης, επιχειρώντας τη σύζευξη του ελληνικού με τον ινδικό πολιτισμό. Στηρίζεται γι’αυτό σε στίχους της Σαπφώς (σε ανασύνθεση Οδυσσέα Ελύτη), του Ομήρου και της Κασσιανής, από ελληνικής πλευράς, και σε στίχους αρχαίων ινδικών φιλοσοφικών κειμένων, όπως Μπαγκαβάντ Γκίτα (στίχοι από το έπος ΜάχαΜπάρατα), Σάουνταρια Λάχαρι (ύμνοι στη μητέρα του σύμπαντος), Άμαρου Σάτακαμ (ερωτικά ποιήματα του αρχαίου Ινδού ποιητή Άμαρου)

Το Α’ μέρος («Έρωτας 1»)
είναι μιά ονειρική συνάντηση με τον αρχαίο κόσμο. Κυνηγώντας το σαπφικό λόγο, συναντάμε τον Πάνα, τις νύμφες, τον αισθησιασμό και τον έρωτα, αλλά και έναν σανσκριτικό ύμνο στη σελήνη, και ένα επίσης ινδικό ποίημα για τη σκληρότητα του έρωτα χωρίς ανταπόκριση, στο οποίο κάνει ηχώ το αντίστοιχο της Σαπφώς: «Ο έρωτας που παραμύθια πλάθει, μου άρπαξε την ψυχή μου και την τράνταξε, ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυμάει μέσα από τους δρυς φυσομανώντας». Το μέρος τελειώνει με ένα ερωτικό όνειρο, εμπνευσμένο από την Αφροδίτη, και τελειώνει από μιάν επίκληση και έναν ύμνο στη θεά του έρωτα.

Το Β’ μέρος («Έρωτας ΙΙ»),
συντελεί μιάν αλλαγή κλίματος, από τον αισθησιασμό στον ψυχισμό. Από τη Σαπφώ στην Κασσιανή και τη Μπαγκαβάντ Γκίτα. Ο δημιουργικός έρωτας δαμάζει το ένστικτο και τις αισθήσεις, και οδηγεί σε μιά εσωτερική πορεία εξέλιξης από τη γη μέχρι τον ήλιο. Βλέπουμε τη δυστυχία που παράγεται από τις χαρές που γεννιούνται από την ικανοποίηση των αισθήσεων, και τη συνειδητή απόφαση τον αποχωρισμό από τις συνήθειες του παρελθόντος, ελαφραίνοντας, αφαιρώντας το βάρος της ύλης. Ακολουθεί ένας ινδικός ύμνος στον ήλιο («μεγάλο και άγιο φως, πηγή ζωής, ακούραστο μάτι του σύμπαντος, πυρήνα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, δύναμη απεριόριστη....») αλλά και ο αντίστοιχος ομηρικός, ώσπου να γίνει η ταύτιση του εγώ με τα στοιχεία της φύσης, που είναι συνεργάτες του ήλιου στο μεγάλο έργο του να φωτίσει τις συνειδήσεις.


Η μουσική της παράστασης
Η μουσική δημιουργήθηκε για την παράσταση από εξέχοντες Ινδούς και Έλληνες μουσικούς και ανιχνεύει κοινές μουσικές ινδοευρωπαϊκές ρίζες. Βασιζόμενη σε υπάρχουσες επιστημονικές πληροφορίες,εμπνέεται από το σύστημα των βεδικών ύμνων, προκειμένου να προσεγγίσει τους αρχαίους μουσικούς τρόπους (των οποίων η παράδοση χάθηκε από την Ελλάδα).

Τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν για τη μουσική της παράστασης είναι: μαντολίνο, βιολί, βίνα, άρπα, τάμπουρα, Κρητική λύρα, ρεμπάμπ, ραμπάμπ, κεμαντσέ (έγχορδα), φλάουτα, νέϋ (πνευστά) μρίντανγκαμ, τάμπλας, γκάταμ, τάρανγκ, γκάντζιρα, τίμφανυ, σαντούρι, κύμβαλα, νταούλι, ντέφι (κρουστά).

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

«(…) η Λήδα Σάνταλα (…) επιχειρεί ένα γιγάντιο βήμα στο άγνωστο, κάνοντας κάτι που δεν θα προσυπέγραφαν ούτε οι Ινδοί δάσκαλοί της ούτε και το ευρωπαϊκό χορευτικό κατεστημένο. Εκείνη και οι συνεργάτες της (Μιχάλης Ναλμπάντης, Αιμιλία Μπουρίκη, Φιλοποίμην Ανδρεάδης) κάνουν πραγματικότητα την κινησιολογική ανεξιθρησκεία.
Ένα θέαμα, προϊόν βαθιάς προσωπικής αναζήτησης και αγάπης μιάς σύγχρονης Ελληνίδας δημιουργού, που έχει αναζητήσει την Ελλάδα στα πέρατα της γης πριν την ανακαλύψει μέσα της.»
Ροζίτα Σώκου, ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, 9/5/1993

«Αρμονικό το δέσιμο της μουσικής που γράφτηκε ειδικά από Ινδούς και ΄Ελληνες –γνωστή είναι η ινδοευρωπαϊκή της προέλευση σύμφωνα με το Στράβωνα και τον Πυθαγόρα – με απαγγελία από στίχους της Σαπφούς, της Μπαγκαβάντ Γκίτα κ.ά. Πλαστικότατη ροή του ρυθμού τόσο σε αργά όσο και σε γοργά «τέμπι», φράση και κίνηση άνετα σε πνοή.
Αισθαντική «Χορεύτρια» η Λήδα Σάνταλα, πλάϊ στον αγαλματένιο «Κούρο» Μιχάλη Ναλμπάντη, συνταίριασαν ζυγιάσματα μελών και σχέσεις σωμάτων με γλυπτική διαύγεια.»
Μίρκα Δημητριάδη-Ψαροπούλου ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Σάββατο 12 Ιουνίου 1993




Αρχική Λήδα Shantala | Σύντομο βιογραφικό | Χοροθέατρο | Ταξίδια | Shantom | Γιόγκα | Iνδικός χορός
Χοροθεραπεία |
Ενοικίαση αιθουσών | Τα ΝΕΑ μας | Μαθήματα | Εβδομαδιαίο πρόγραμμα| Σεμινάρια
Εναλλακτικές θεραπείες | Εκδηλώσεις | Οδηγίες πρόσβασης | Sitemap | Credits | Home


Τελευταία ενημέρωση της σελίδας: 1 Ιανουαρίου 2009