| Kόρη του τραγουδιστή Βάσου Σεϊτανίδη και της ηθοποιού Σμάρως Στεφανίδου, η Λήδα – Ειρήνη γεννήθηκε στην Αθήνα.
Όπως διηγείται η ίδια:
"Η µητέρα µου ήταν υπέροχος άνθρωπος, πολύ προοδευτική. Είχε έρθει µε την οικογένειά της στην Αθήνα από τη Σµύρνη. Είχε ζήσει την Kαταστροφή, αλλά δεν µιλούσε γι’ αυτό. ∆εν το είχαµε συζητήσει ποτέ. Το ανακάλυψα µόνη µου. ∆εν µίλαγε ποτέ για το παρελθόν, ήταν άνθρωπος θετικός που πάντα κοιτούσε µπροστά. Tο σπίτι όπου μένω τώρα και το σπιτάκι πλάι ήταν το οικόπεδο που πήρε ως αποζηµίωση η γιαγιά µου όταν ήρθε από τη Σµύρνη µε µια βάρκα, µαζί µε τις δυο κόρες και τους γονείς της. Τα άλλα δύο αδέρφια της µαµάς µου ήταν στη Γαλλία τότε και γλίτωσαν.
Από το 2010 που έφυγε η Σµάρω µε έπιασε µια διάθεση να κοιτάξω πίσω. Τότε έπρεπε να αδειάσω το σπίτι της µανούλας µου, βρήκα γράµµατα και πράγµατα από τα παλιά που κρατούσε, δεµένα µε κόκκινες κορδελίτσες, γιατί πίστευε ότι τα πράγµατα έχουν ψυχή και τα στόλιζε. Βρήκα και ερωτικά γράµµατα που της είχε στείλει ο µπαµπάς µου και συγκινήθηκα πολύ. Ηταν δυο άνθρωποι ερωτευµένοι µε τη ζωή."
Η Σμάρω Στεφανίδου ήταν κυρίως θεατρική ηθοποιός και έτσι η Λήδα µεγάλωσε µε πολύ σηµαντικούς καλλιτέχνες - όλους τους µεγάλους της εποχής. Ο Χορν, η Λαµπέτη, ο Τσιφόρος, ο Τσαρούχης, ο Ρίτσος ήταν σαν συγγενείς.
"Συµπαθούσα πολύ τον ∆ηµήτρη Χορν, ο οποίος µου έκανε πολλά δώρα, και αγαπούσα και την Ιλυα Λιβυκού. Τον Λογοθετίδη δεν τον αγαπούσα πολύ γιατί έπαιρνε τη µαµά και πήγαιναν περιοδεία. Όταν είσαι παιδί βλέπεις τα πράγµατα αλλιώς."
Από πολύ μικρή ηλικία και για 10 χρόνια σπούδασε κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο χορόμε την Ηρώ Σισμάνη και τη Νασούκα Χειμάρα.Τις ελεύθερες ώρες της περνούσε με το αγαπημένο της παιχνίδι, το θέατρο. Έστηνε ολόκληρη σκηνή στο πεζοδρόμιο του σπιτιού και με είσοδο μιά δεκάρα, φορώντας τα φουρώ της μαμάς της και το άρωμά της, το Chanel No 5, παρουσίαζε μάγισσες και νεράϊδες, χορό και Καραγκιόζη.
Ο ένας αδερφός της µητέρας της, εκείνος που επέζησε, είχε σπουδάσει στη Γαλλία και εργαζόταν ως χηµικός, αλλά η µεγάλη αγάπη του ήταν η φιλοσοφία.
Ο Κώστας Στεφανίδης ήταν από τα πρώτα μέλη της Θεοσοφικής Σχολής και είχε µεταφράσει πολλά ινδικά βιβλία, μεταξύ των οποίων τα ινδικά έπη «Ραμάγιανα» και «Μαχαμπάρατα». Ακόµη και σήµερα η µοναδική µετάφραση της «Ραµάγιανα» είναι η δική του, στην καθαρεύουσα.
Εκείνος της έβαλε το «μικρόβιο», όπως λέει η ίδια, της φιλοσοφικής αναζήτησης.
Σε οικογενειακές συγκεντρώσεις στο σπίτι της γιαγιάς, στο Χαλάνδρι, τις Κυριακές, είχε την ευκαιρία να γεύεται διάφορους δικούς του στοχασμούς και να ακούει ιστορίες. Εκεί άρχισε να γεννιέται η ιδιαίτερη σχέση της με την Ινδία.
«Ένα περίεργο πράγμα. Από μικρό παιδί, όποτε τύχαινε να ακούσω ινδική μουσική, με έπιαναν τα κλάμματα!»
Ο θάνατος του πατέρα της, που έφυγε χτυπημένος ἀπ' τὸν καρκίνο σὲ ἡλικία μόλις 52 χρόνων, ήταν ένα τεράστιο χτύπημα για την έφηβη, απ’το οποίο έκανε πολλά χρόνια να συνέλθει.
Σταμάτησε το χορό, σταμάτησε τα πάντα. Δεν είχε όρεξη για τίποτε. 
Τότε ήταν που άρχισε να αναρωτιέται και να αναζητά την απάντηση σε προβλήματα μεγάλα: από πού ερχόμαστε, πού πάμε, τι σημαίνει ζωή και θάνατος, τι σημαίνει άνθρωπος. Έπεσε µε τα µούτρα στο διάβασµα.
«Προσπάθησα να θεραπεύσω τον πόνο μου και τα «γιατί» μέσα από τα βιβλία που ζήτησα από το θείο μου. Συζητούσα μαζί του για τις ρίζες των θρησκειών, άρχισα να διαβάζω σιγά-σιγά για τη φιλοσοφία της Δύσης και της Ινδίας. Αυτές οι συζητήσεις και τα διαβάσματα μ’ανακούφιζαν. Έτσι μέχρι τα 17 μου ασχολήθηκα πολύ με τη φιλοσοφία.
Εκείνη την εποχή διάβασα όλους τους δυτικούς φιλοσόφους, τον Σπινόζα, τον Χέγκελ, τον Καντ, τον Νίτσε.
Αυτοί ωστόσο που με γαλήνεψαν ήταν οι Ινδοί φιλόσοφοι. Η ινδική φιλοσοφία ανάγει τα πάντα στην ενότητα. ∆ιδάσκει ότι η πραγµατική φύση της ύπαρξης είναι πέρα από τον φαινοµενικό κόσµο και αποτελεί µέρος ενός ενιαίου πεδίου το οποίο δεν υπόκειται στους νόµους του τρισδιάστατου. Στην ινδική φιλοσοφία δεν υπάρχει χώρος, χρόνος, ούτε αντιθέσεις, δυαδισµός δηλαδή. Και οδηγεί στην κάθαρση, δηλαδή σου δίνει µια προοπτική η οποία έχει καλό τέλος, όχι σε µια άλλη ζωή αλλά σε αυτήν.»
Λέει η Λήδα για τη σχέση με τη μητέρα της όπως διαμορφώθηε στα εφηβικά της χρόνια:
«Μείναμε οι δυο μας: εγώ και η μητέρα μου. Ήταν σπουδαία, ο μέντοράς μου. Η Σμάρω είχε αναλάβει τη διαπαιδαγώγησή μου. Της οφείλω τόσα πολλά! Τη Σμάρω τη φώναζα μπα-μα. Γιατί έβαλε τα δυνατά της και αύξησε τις παροχές. Αν και ζούσαμε με τον μισθό της, δεν μου έλειψε τίποτα. Την αποκαλούσα και Σμάρω και μανούλα και μαμά. Αισθανόμουν ότι ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μαμά μου. Μου τη χάρισε ο Θεός.
Κάπου όμως επαναστάτησα, αισθάνθηκα πως ήμουν ένα δεκανίκι. Έσφιγγαν τα λουριά, γιατί χήρα και ορφανό έπρεπε να είναι δεμένα. Έπρεπε να παίξω τον ρόλο του μπαμπά, του συζύγου και συντρόφου. Εγώ όμως ήμουν πολύ ανήσυχη, έψαχνα τον εαυτό μου. Δώσαμε πολλές μάχες για να δημιουργήσουμε, ώριμες γυναίκες πια και οι δύο, την υπέροχη σχέση που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της» |
Στην επόμενη σελίδα: Γαλλία