Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι. «Δύσκολο γιατί δεν ήξερα αν το επόμενο βράδυ θα βρω κάπου να κοιμηθώ, αν θα βρω κάτι να φάω, αν θ’αντιμετωπίσω αρρώστιες που προσβάλλουν τους αμάθητους στο κλίμα ξένους. Η Ινδία δεν είναι Γαλλία».Πρώτα πέρασε από το Πακιστάν, την κοιλάδα Καλάς, να βρεί τους απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, για τους οποίους είχε διαβάσει. Από κεί κατέβηκε στην Ινδία, και εγκαταστάθηκε στο Μαντράς (σήμερα Τσένναϊ) της Νότιας Ινδίας, που είναι το κέντρο του χορού Βharata Natyam.

Σε ένα απλό δωματιάκι έξω από την πόλη, όπου πήγαινε καθημερινά με ποδήλατο, με ένα στρώμα καταγής, μιά κουνουπιέρα κι ένα γκαζάκι κηροζίνης για να μαγειρεύει, η καθημερινή της ζωή ήταν αφιερωμένη στη σκληρή δουλειά, αφού παρακολουθούσε συγχρόνως μαθήματα χορού και γιόγκα.

Επί 3 χρόνια εκπαιδεύτηκε στην τέχνη του χορού με κορυφαίους δασκάλους, μεταξύ των οποίων οι περίφημοι V.P. Dhananjayan και Shanta Dhananjayan, η Kalanidhi Narayanan και ο Adyar Lakshman. Παράλληλα, σπούδασε Καρνατική μουσική και ιδιαίτερα τραγούδι, ρυθμούς (thalams), την τέχνη της εκφώνησης φωνητικών ρυθμικών συλλαβών (sholus) και εκτέλεση ρυθμών στο «τάτα-καρί» (μικρό ξυλόφωνο).

Είναι διπλωματούχος της Ινδικής Ακαδημίας Χορού «Bharata Kalanjali» και της σχολής έκφρασης «Abhinaya Sudha» στο Τσένναϊ(Μαντράς) όπου και, στις 24 Απριλίου του 1983, έδωσε την πρώτη της παράσταση (arangetam) μπροστά σε κοινό, στο ναό Anantapadmanabha Swami (Adyar), παίρνοντας θαυμάσιες κριτικές. Ήταν από τις πρώτες χορεύτριες που ξαναχόρεψε σε περίβολο ναών, μετά από την πολύχρονη απαγόρευση επί αγγλικής αποικιοκρατίας. Η φωτογραφία δεξιά είναι από μιά παράσταση στον περίφημο ναό του Chidambaram.

Στην Ινδία σπούδασε Γιόγκα, θεωρία και πρακτική - εμβαθύνοντας στα αρχαία κείμενα της ινδικής φιλοσοφίας - στις πιο διακεκριμένες σχολές της Ινδίας. Είναι διπλωματούχος του κρατικού Iδρύματος Έρευνας της Γιόγκα «Kaivalya Dhama» (Υoga Research Institution) στη Λονάβλα (Πούνα) και μαθήτευσε κοντά σε μεγάλους σύγχρονους γιόγκις και σοφούς. Μετά από τους δασκάλους της στη Γαλλία, που ήταν οι sri Rocketti, Arnaud Desjardins, , Leopoldo Chariars, , Baba Khan, συνέχισε στην Ινδία με τους swami Satyananda, B.K.S Iyengar, T.K.V. Desikatchar και sri Chandra Swami
(βλ. και ενότητα "Δάσκαλοι").

Στόχος της δύσκολης εκείνης εποχής, η εσωτερική αυτονομία, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες. «Έζησα εκείνα τα χρόνια σαν σε βαθύ τούνελ, για να βρω λυτρωμένη και απελευθερωμένη, αφού μέσα από τα μαθήματα εκείνα ανακάλυψα την αλήθεια και το φως».

Τότε ήταν που μεταμορφώθηκε από Σεϊτανίδου σε Shantala. Όπως λέει η ίδια, το έκανε γιατί ως καλλιτέχνις ένιωσε την ανάγκη να διαχωρίζει την κοινωνική της ζωή από τη ζωή της στη σκηνή: η Λήδα Σεϊτανίδου είναι το κοινωνικό άτομο, οι ρίζες της βρίσκονται στην Ελλάδα. Η Shantala είναι η χορεύτρια, που γεννήθηκε στην Ινδία.
« Ο Μπάρατα Νάτυαμ άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου. Ήταν σαν μιά καινούργια γέννηση, μιά νέα προσωπικότητα Αυτός ο χορός δεν μου δόθηκε από την Ελλάδα. Για να καθρεφτίσω την αλλαγή μέσα μου, έδωσα στον εαυτό μου ένα νέο όνομα».
Το όνομα προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη shanti=ειρήνη - όπως και το δεύτερο ελληνικό όνομά της (που όμως δεν της άρεσε ποτέ γιατί έχει πολλά «ι»)...
«Οι Ινδοί πιστεύουν οτι οι ήχοι του ονόματός μας επηρεάζουν όλη την προσωπικότητά μας. ΄Ετσι, επειδή εγώ είχα το Λ και το Σ, έφτιαξα πάλι τους δυό αυτούς ήχους και στο νέο αυτό όνομα»
Υπάρχει εξ άλλου και μια βασίλισσα Shantala της δυναστείας Hoysala, που έζησε το 13ο αιώνα στο κρατίδιο Mysore της Νότιας Ινδίας: η βασίλισσα αυτή ήταν μεγάλη χορεύτρια, και ο χορός της ενέπνευσε μύθους αλλά και πολλά γλυπτά σε ναούς. Δεν είναι ίσως σύμπτωση που tala είναι ο ρυθμός. Μ’αυτή την έννοια, Shantala μπορεί να είναι εκείνη που μέσα από το ρυθμό βρίσκει την ειρήνη.