ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
παρακάτω και βίντεο

Η Σμάρω Στεφανίδου αποτελεί ξεχωριστό σημείο αναφοράς στη διαδρομή του ελληνικού θεάτρου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Σεπτεμβρίου 1913. Μικρασιάτισσα από γονείς και παππούδες, οι παππούδες και οι γιαγιάδες της κατάγονταν από την Καππαδοκία και την Καισαρεία, αισθανόταν πάντα τις ρίζες της βαθιά στα χώματα της Ανατολής. ΄Ηταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας, που ήλθε στην Αθήνα μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην περιοχή του Βοτανικού. Από πολύ μικρή έπαιζε θέατρο κι έκανε παραστάσεις στα παιδιά στο υπόγειο του σπιτιού της. ΄Εμαθε ξένες γλώσσες και πιάνο, και φοίτησε στις Καλόγριες.
Αργότερα μπήκε στην Εμπορική σχολή, απ'όπου πήρε το πτυχίο της: εκεί συμμετείχε στη θεατρική ομάδα της σχολής ανεβάζοντας το έργο «΄Ικαρος». Την επόμενη μέρα της παράστασης, οι εφημερίδες έγραψαν πως «η δεσποινίς Στεφανίδου υπήρξε η ψυχή του έργου» κι ένας καθηγητής της της είπε: «Εσύ, Σμάρω, πρέπει να παίξεις στο θέατρο επαγγελματικά».
Οι γονείς της αντέδρασαν πολύ αρνητικά στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός κι έτσι μυστικά από την οικογένειά της, δουλεύοντας τα πρωινά ως δακτυλογράφος, τα απογεύματα παρακολουθούσε μαθήματα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, χωρίς να το γνωρίζει κανείς από τους δικούς της. Είχε όμως την τόλμη να καλέσει τους γονείς της στις εξετάσεις του Ιουνίου για να την παρακολουθήσουν, και ταυτόχρονα για να αποκαλύψει σε όλους το μυστικό της.

Μόλις τελείωσε τη σχολή, την προσέλαβε η Μαρίκα Κοτοπούλη, να παίξει μαζί της στο έργο του Παύλου Μελά «Ρουμπής κουμπής και κουμπιά». Υποδυόταν μιά Σμυρνιά φραγκολεβαντίνα, ένας ρόλος που εξωτερικά δεν της ταίριαζε, γιατί είχε ένα πολύ αθώο παρουσιαστικό. Στο θίασο Κοτοπούλη είχε και την πρώτη της εμπειρία στο χώρο της αρχαίας τραγωδίας, ως πρώτη κορυφαία στην 'Ηλέκτρα', ρόλο που της έδωσε για τη δυνατή και καθαρή φωνή της. Η Κοτοπούλη την κράτησε κοντά της αρκετά χρόνια, αναθέτοντάς της αμέσως μεγάλους ρόλους, και μάλιστα της εμπιστεύτηκε να την αντικαταστήσει δύο φορές, όταν εκείνη είχε αρρωστήσει και δεν μπορούσε να παίξει.
Παράλληλα είχε κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο με την ταινία «Τα τέσσερα σκαλοπάτια». Ακολούθησε το έργο «Ο πύργος των ιπποτών» και αρκετές άλλες ταινίες, όλη τη δεκαετία του '50-'60.
΄Επειτα πήγε στο θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη, και για οκτώ συνεχή χρόνια, μέχρι το θάνατό του, ήταν κύρια παρτεναίρ του σε θεατρικά έργα αλλά και σε ταινίες, με αποκορύφωμα το έργο του Αλέκου Σακελλάριου «Δεσποινίς ετών 39». Λόγω του σοβαρού παρουσιαστικού της, της έδιναν πάντα ρόλους μεγαλύτερους της ηλικίας της: «Καινούργια ζωή», «Το μελτεμάκι», «Μιάς πεντάρας νιάτα»....
Άρχισε η άνοδος. ΄Εγινε περιζήτητη από όλους τους θιάσους.

Δούλεψε στο θίασο Κατερίνας («Πολεμικές Καντρίλλιες», «Μις Μπα»,«Θύελλα»....) και στο θίασο Ενωμένων Καλλιτεχνών («Ιούλιος Καίσαρ»,«Φον Δημητράκης»...)
΄Εγινε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης, δουλεύοντας για πολλά χρόνια πλάϊ στον Κουν («Σουάνεβιτ»,«Αγριόπαπια» κ.ά.)
Μιά από τις σημαντικές συνεργασίες της υπήρξε με την ΄Ελλη Λαμπέτη και το Δημήτρη Χορν, με τον οποίο είχε μιά τρομερή επαγγελματική ταύτιση και τους έδενε ώς το τέλος μιά βαθιά φιλία («Αλοίμονο στους νέους» κ.ά.). Συνεργάστηκε επίσης με το Λάμπρο Κωσταντάρα, το Γιάννη Φέρτη («Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες»), την Ξένια Καλογεροπούλου, τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Στέφανο Ληναίο, το Γιάννη Γκιωνάκη, το Νϊκο Κούρκουλο («Πρόσκληση στον πύργο»),τον Αντώνη Αντύπα και πολλούς άλλους, παίζοντας όλη τη γκάμα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, από ποιοτική επιθεώρηση μέχρι τραγωδία.
Θα ήταν κουραστικό να αναφερθεί κανείς σε όλους τους ρόλους, σε όλα τα έργα που έχει παίξει Ενδεικτικά αναφέρουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιθεώρηση του Μποστ «Μαμά Ελλάδα» που ανέβασε το 1962 με ιδιαίτερη επιτυχία, καθώς και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα έργα «Τζιν γκέημ», «Η μικρή μας πόλη», «Μαντάμ Ορτάνς» (για την οποία πήρε θαυμάσιες κριτικές).

Πλούσια ήταν και η παρουσία της στο χώρο των ερτζιανών, όπου για πολλά χρόνια συμμετείχε στην εκπομπή θεάτρου και βιβλίου του Δ' Προγράμματος, ερμηνεύοντας πολλούς ρόλους σε θεατρικά έργα όπως «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτζή, «Εκατό χρόνια μοναξιάς» του Γκ.Γκ. Μάρκες, «Βαρώνη Σταφ», «Παύλος και Βιργινία» και πολλά ακόμα έργα συγγραφέων, όπως Α. Τερζάκη, Θεοτοκά κ.ά. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παρουσίαζε τη ραδιοφωνικής εκπομπή «Η γλώσσα που κεντά» (σε κείμενα ΄Αλκη Στέα και Λάκη Μιχαηλίδη), και διάβασε πολλά λογοτεχνικά κείμενα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.
Εξ ίσου πλούσια ήταν η παρουσία της στην τηλεόραση, σε θεατρικά έργα που παρουσιάζονταν στην εκπομπή της ΕΤ-1 «Το θέατρο της Δευτέρας», στη σειρά του Τάσου Αθανασιάδη «Οι τελευταίοι εγγονοί» κλπ.

Σταθμός της σταδιοδρομίας της ήταν, το 1977, ο ρόλος της Εκάβης στο έργο «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη. Στην Ακαδημία Τσαρούχη, όπως τη λέει η ίδια, έμαθε πολλά και σοφά πράγματα. «Στα μάτια σου διακρίνω όλη την προσφυγιά του κόσμου, κι επειδή είμαι ζωγράφος, μη μου το αμφισβητήσεις», της απάντησε όταν τον ρώτησε γιατί διάλεξε εκείνη για να ερμηνεύσει την ξεπεσμένη βασίλισσα της Τροίας. Μετά από την τεράστια επιτυχία της παράστασης στο Θέατρο της οδού Καπλανών, οι «Τρωάδες» ξαναπαρουσιάστηκαν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά καθώς και στους Δελφούς, όπου τα εισιτήρια πουλιόνταν στη μαύρη αγορά, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά για θεατρικό έργο.
Μιά από τις ευτυχισμένες προσωπικές στιγμές της Σμάρως Στεφανίδου ήταν ο γάμος της με τον καταξιωμένο τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη (1913-1965) με τον οποίο απέκτησε μιά κόρη, τη Λήδα-Ειρήνη. «Παντρευτήκαμε από τρελλό έρωτα», λέει η ίδια. Το ζευγάρι συνεργάστηκε πολλές φορές και επαγγελματικά, σε βραδιές μουσικής και ποίησης, στην Αθήνα και σε περιοδείες. Η ζωή της όμως σημαδεύτηκε από δυό μεγάλες απώλειες: το θάνατο του άντρα της το 1965 και την εξαφάνιση της αδελφής της, το 1970, μετά το θάνατο της μητέρας τους. Μετά από πολύχρονη λαμπρή σταδιοδρομία στο θεατρικό στερέωμα, τον ελληνικό κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, αφού προσέφερε μεγάλες ερμηνείες, ήθος και γνησιότητα στο ελληνικό κοινό, το οποίο και την καθιέρωσε, κορύφωσε την προσφορά της δημιουργώντας και στηρίζοντας το «Χώρο Πολιτισμού και Τεχνών Σμάρω Στεφανίδου - Λήδα Shantala», έναν ξεχωριστό χώρο πολιτισμού που επιθυμεί να φέρει τη δική της σφραγίδα αξιών. Μαζί με την κόρη της, το φθινόπωρο του 2003 αποπεράτωσαν το "Shantom", ένα πολιτιστικό κτίριο στο Χαλάνδρι, που στεγάζει μαθήματα, σεμινάρια (χορού, γιόγκα, πολεμικών τεχνών, θεάτρου, εναλλακτικών θεραπειών κ.ά), και παραστάσεις, αλλά και όλων των ειδών πολυ-πολιτισμικές εκδηλώσεις: ένας πόλος επιμόρφωσης, ψυχαγωγίας, συνάντησης και επικοινωνίας, μέσα σε ένα πλαίσιο που σέβεται τον άνθρωπο και στοχεύει στην ανάπτυξη του δυναμικού του.Ώς το τέλος της ζωής της, που ήρθε την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010, η Σμάρω Στεφανίδου διατήρησε τη ζωντάνια και το χιούμορ της και είχε τακτική παρουσία σε όλες τις θεατρικές πρεμιέρες και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Δείτε την στο θεατρικό έργο Κολόμπ του Ζαν Ανούιγ (Θέατρο της Δευτέρας, 1η προβολή 11/12/1978)

Κολόμπ - Μέρος Γ'
Κολόμπ - Μέρος Α'
Κολόμπ - Μέρος Β'