«Τι σύμπτωση!», λοιπόν:

Σε αυτήν την παράσταση η Λήδα Shantala, με τη συνεργασία του Τάκη Μανωλόπουλου στη σκηνοθεσία και μιας πολυμελούς ομάδας συνεργατών και ερμηνευτών, καινοτομεί και μας ξαφνιάζει, με μιά μοναδική για την Ελλάδα έκφραση πολυ-πολιτισμικής εμπειρίας. μια πολύ φρέσκια και επίκαιρη ματιά που διαπερνά και αγκαλιάζει τον κόσμο. Η τέχνη του θεάτρου και η τέχνη της ιστόρησης των παραμυθάδων (που καθιστούν το δρώμενο κατανοητό) συνδυάζονται με τη σύνθετη χορευτική τέχνη του «Μπάρατα Νάτυαμ» ενώ τα διαχρονικά χοροθεατρικά στοιχεία και η μιμική συνδυάζονται με το σύγχρονο χορευτικό λεξιλόγιο, αναπτύσσοντας έτσι μια νέα σημειολογική γλώσσα επικοινωνίας.

Δώδεκα χορευτές και δύο ηθοποιοί μας παρασύρουν σε ένα ταξίδι «μαγικού ρεαλισμού» σε μια συνομιλία διαφορετικών πολιτισμών - του δυτικού με τον ινδικό - που προσφέρουν νέες εικόνες και ψυχικά ερεθίσματα. Ένα ταξίδι από την τεμαχισμένη επιφάνεια στη βαθιά ρευστή ουσία του είναι.

Ο χορός και η μουσική ισορροπούν ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή:
Τα μουσικά ακούσματα, από τη μια στηρίζονται στην καρνατική μουσική, που με εκπληκτικό τρόπο παντρεύει σύνθετους ρυθμούς με μελωδία, και από την άλλη σε δυτικά κομμάτια διαφορετικού ύφους: David Bowie, Stephan Micus (o εξπρεσιονιστής της δια-πολιτισμικής μουσικής), Deuter (ειδικευμένος σε μουσική για χαλάρωση), το «Όσο αξίζεις εσύ» του Απ. Καλδάρα (τραγούδι Μαν. Αγγελόπουλος), μιά διασκευή σύνθεσης του Ravi Shankar του ‘63 (από το ινδικό κινηματογραφικό έργο Ujaala του 1959) κ.α.
Οι χορογραφίες, όταν εμπνέονται από τον ινδικό κλασικό χορό Μπάρατα Νάτυαμ, εκφράζουν, μέσα από την εκρηκτική ρυθμολογία της καρνατικής μουσικής (της Ν. Ινδίας) την εσωτερική δυναμική του ρυθμού και μέσα από την ποιητική γλώσσα των χεριών (τα «μούντρας»), τη σιωπηλή ποίηση της ψυχής και των συναισθημάτων. Η μουσική συνομιλεί με το χορευτή, πλάθει εικόνες, αφομοιώνοντας τη σύνθετη ρυθμολογία των «τάλλας», τους μουσικούς δρόμους των ράγκας και τον αυτοσχεδιαστικό διάλογο των μουσικών.

Ο σκηνικός χώρος συμπυκνώνει ένα μεταφορικό χώρο «σύμπτωσης» του τώρα με τη μυστηριακή ατμόσφαιρα του παρελθόντος, της Ανατολής των συμβόλων με το ρεαλισμό της Δύσης, των ερμηνευτών με το κοινό.

Τα πολλαπλά πρόσωπα, χορευτές και ηθοποιοί, δεν είναι παρά διαφορετικά επίπεδα έκφρασης του σύγχρονου ανθρώπου: τόσο της εξωτερικής ρηχής του προσωπικότητας όσο και του βάθους, του προ-λεκτικού χώρου του ασύνειδητου, της φαντασίας και των ονείρων του.