Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

Η Πάρβατι, πανέμορφη κόρη του βασιλιά των βουνών Χίμαλα, μαγεύεται από το θεό Κρίσνα.
Οι θεοί επιθυμούν την ένωσή τους αλλά κανείς, ούτε καν ο θεός του Έρωτα Κάμα, με όλα του τα όπλα σαγήνης, δεν κατορθώνουν να λυγίσουν την αντίσταση του μεγάλου γιόγκι, που καίει το σαϊτοφόρο θεό με τη φλογερή ματιά του.
Η Πάρβατι εγκαταλείπει την πλούσια και άνετη ζωή της στο παλάτι για να ασκητεύσει στην κορυφή των αφιλόξενων βουνών.
Ο Κρίσνα μεταμφιέζεται σε οδοιπόρο και προσπαθεί να την πείσει οτι αυτό που κάνει είναι τρέλα, αλλά η πίστη και η προσήλωσή της δεν κάμπτεται.
Νικημένος, ο Κρίσνα της φανερώνεται, της εξομολογείται τον έρωτά του και την παίρνει μαζί του ως άξια σύντροφο και συνοδοιπόρο του.

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ
Κριτική που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή», Δευτέρα 6 Ιουλίου 1998 (μετά την πρώτη παρουσίαση της «Στέγης του Κόσμου» στα πλαίσια του «Μήνα χορού», στο Ανοιχτό Θέατρο)

Καιρό είχα να δω παράσταση της Λήδας Σάνταλα.
Και έλεγα μέσα μου: «Τι ακόμη μπορεί να σκαρφιστεί;» Μας έχει δείξει, άψογα (όπως διαπίστωσα πολύ αργότερα, όταν είδα στην Ινδία κορυφαίες συναδέλφους της από τις οποίες τίποτα δεν είχε να ζηλέψει!) τι σημαίνει καθαρόαιμος κλασικός ινδικός χορός Μπάρατα Νάτυαμ. Όταν σιγουρεύτηκε πως το συγκεκριμένο είδος ήταν πιά κτήμα της, μας έδειξε –και ποτέ ευρήματα επιόπονης ιστορικής έρευνας δεν ήταν τόσο γοητευτικά δοσμένα!- πόσο αρμονικά παντρεύεται η αρχαία ινδική με την αρχαία ελληνική παράδοση. Αργότερα τόλμησε –με ανάμεικτα αποτελέσματα- και ένα πολύ πιό ανορθόδοξο πάντρεμα: του Μπάρατα Νάτυαμ με το σύγχρονο εκφραστικό χορό...

Αυτή τη φορά, στο φινάλε του «Μήνα χορού», σε μιά αίθουσα κατάμεστη παρά τον καύσωνα –προφανώς οι διοργανωτές ήξεραν τι έκαναν: το κοινό της Σάνταλα είναι του είδους που δεν πτοείται από τις καιρικές συνθήκες που θυμίζουν νοτιοανατολική Ασία!- σε μιά παράσταση με τίτλο «Η στέγη του κόσμου», είδαμε το απόσταγμα όλων αυτών των χρόνων μελέτης και σκηνικής έκφρασης.

Η Λήδα ως ερμηνεύτρια έχει άψογη τεχνική, πλαστικότητα και εκφραστικότητα σώματος και προσώπου, σκηνική λάμψη και ικανότητα να μεταμορφώνεται, να γίνεται η θηλυκότερη γυναίκα, ο επιβλητικότερος πολεμιστής, ο αυστηρότερος ασκητής, πεντάμορφη ή τέρας, αθώα κοπελίτσα ή κουτσομπόλα στρίγκλα, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Μιά ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο ευρηματικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά...
Όσο για τη μουσική του Ρέτζι Τζώρτζ, είχε πολύ ωραίες στιγμές, παρ’ όλο που προσωπικά δεν είμαι σύμφωνη με τη χρήση ηλεκτρονικών οργάνων και τις δυτικές επιρροές, που βρήκα πως δεν ταίριαζαν με το θέαμα και με το ύφος του έργου.

Ι. Μαραντέϊ