Η Gita Govinda

(«Το θεϊκό τραγούδι του έρωτα) είναι ένα κλασικό ερωτικό έργο της ινδικής μεταφυσικής λογοτεχνίας. Γράφτηκε το 12ο αιώνα από τον περίφημο ποιητή Jaya Deva και περιλαμβάνει 24 ποιήματα.

Ο ποιητής του έργου
Ο Τζάγια Ντέβα έζησε το Μεσαίωνα και υπήρξε μεγάλος μύστης και λογοτέχνης της σανσκριτικής γλώσσας, συχνά δε η ζωή του συνδέεται με το θρύλο. Ήταν θερμός λάτρης του Κρίσνα και όλη του η ποίηση εμπνέεται και αφιερώνεται σ’αυτόν.
Σύμφωνα με το θρύλο, καθώς ο Τζάγια Ντέβα έγραφε τη Γκίτα Γκοβίντα,έφθασε σε μιά σκηνή όπου ο Κρίσνα «πέφτει» στα πόδια της αγαπημένης του. Αμφέβαλε ο ποιητής, αν θα έπρεπε να ακολουθήσει αυτή του την έμπνευση. Άφησε λοιπόν την πέννα του και πήγε στο ποτάμι να λουστεί. Όταν γύρισε, βρήκε τη σκηνή τελειωμένη από το χέρι του ίδιου του Κρίσνα.
Το Θεϊκό Τραγούδι του Έρωτα είναι το σημαντικότερο έργο του και έχει εμπνεύσει βαθειά την ινδική σκέψη, τις εικαστικές τέχνες, το χορό και τη μουσική. Αν και το έργο είναι καθαρά ερωτικό, η μούσα του δεν ήταν μιά γυναίκα αλλά ένα λατρευτικό συναίσθημα (bhakti στα σανσκριτικά) προς την αγαπημένη του θεότητα, τον Κρίσνα, τον οποίο έβλεπε και αναγνώριζε μέσα σ’όλη τη φύση. Το δόσιμό ου ποιητή ήταν ολοκληρωτικό και η ψυχή του καιγόταν απ’αυτό το ιερό πάθος.

Η μεταφυσική του έρωτα

Σύμφωνα με τις Βέδες (τα αρχαία ινδικά φιλοσοφικά κείμενα), η Απόλυτη Αλήθεια, το μεγάλο Ένα, αφού χωρίστηκε και πολλαπλασιάστηκε σε άπειρες μορφές, νοσταλγεί και αποζητά την πρωταρχική του μη-δυαδική φύση. Κι αυτόν τον αποχωρισμό και την πνευματική λαχτάρα για ένωση, τα αποδίδει ο ποιητής με λυρικές αποχρώσεις ερωτικού πάθους. Παρουσιάζει σύμβολα της αγάπης της θεότητας για τον άνθρωπο, και της αγάπης της ανθρώπινης ψυχής για τη θεότητα.
Για τους σανσκριτολόγους ποιητές και καλλιτέχνες, η ερωτική εμπειρία της αγάπης είναι άμεσα δεμένη με την πνευματική, γιατί απογυμνώνει και συνταράζει. Το σεξουαλικό πάθος, ο πόνος, η ηδονή, ο χωρισμός και η ένωση των εραστών, αποτελούν για την ινδική τέχνη ανεξάντλητες πηγές αισθητικής δυναμικής. Όπως και άλλοι μύστες, έτσι και ο Τζάγια Ντέβα «βλέπει» το απόλυτο με ανδρική ιδιότητα και την ανθρώπινη ψυχή την παρομοιάζει με γυναίκα, που θα τεκνοποιήσει τη θεότητα που φέρει μέσα της.
Στο Άσμα Ασμάτων, που είναι ένα γαμήλιο τραγούδι της Παλαιάς Διαθήκης, φαίνεται ξεκάθαρα η στενή αυτή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τη θεότητα.