«Στο θεατράκι της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης είχα την τύχη να δω μιά ενδιαφέρουσα παράσταση της Λήδας Σάνταλα. (…)Δεν είμαι ειδικός του χορού για να εκτιμήσω τις ικανότητες της Λήδας Σάνταλα. Ομολογώ όμως πως εντυπωσιάστηκα από τις προτάσεις και τις προοπτικές μιάς τέτοιας εκφραστικής γλώσσας. Ας την προσέξουν οι ανοιχτομάτηδες.»
Κώστας Γεωργουσόπουλος, «ΤΑ ΝΕΑ», Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 1986
«Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, πολλά είναι τα κοινά χαρακτηριστικά του ινδικού χορού με τον αρχαίο ελληνικό (…) η Λήδα δείχνει με το χορό της οτι όχι μόνο έχει ξεπεράσει κάθε τεχνική δυσκολία, αλλά κάνει μιά νέα τομή, προχωρεί τόσο ώστε να ταυτίζεται απόλυτα με το λυρικό λόγο. Το σώμα της γίνεται το ίδιο, μουσικό όργανο που πάλλεται. Διαυγής και τολμηρή μετουσιώνει τη μουσική σε μιά διαδοχή μορφών εύληπτων κι αναμφισβήτητων. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο ξετυλίγεται ο μύθος του Θησέα. Καίρια η στίξη κι ο όγκος υπολογισμένος με γνώση και ευαισθησία. Από τη γέννηση μέχρι την επιστροφή στην Αθήνα, η χορογράφος παραθέτει ένα πλέγμα αφηγηματικής κίνησης και παντομίμας με καλά μελετημένη δομή και δραματική ενέργεια.»
Μίρκα Δημητριάδη-Ψαροπούλου «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»
«Η Λήδα, πεπειραμένη πιά και έξοχη, όπως πάντα, ερμηνεύτρια ινδικών χορών, αποφάσισε αυτή τη φορά να δώσει τον αρχαίο ελληνικό μύθο με τα εκφραστικά μέσα που της έχουν διδάξει οι μεγάλοι Ινδοί της δάσκαλοι. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά συναρπαστικό. (…) Το κοινό γοητεύθηκε και ενθουσιάστηκε γιατί η μεταφορά αυτή του μύθου δημιούργησε ένα μείγμα ινδικής μαγείας και αρχαιοελληνικής λιτότητας που κανείς δεν περίμενε να αποτελεί ένα τόσο ομοιογενές σύνολο. Σ’αυτό συνέβαλαν το θαυμάσιο κοστούμι (που η ιδέα του οφείλεται στην ίδια, όσο κι αν το εξετέλεσε ειδικευμένος Ινδός), κάτι ανάμεσα στην ινδική θρησκευτική παράδοση και στο Θεόφιλο!»
Ροζίτα Σώκου «Απογευματινή», Σάββατο, 4 Απριλίου 1987
«(…) το θέαμα και το ακρόαμα προχθές ήταν αναπάντεχα γοητευτικό Σε ένα λιτό, αλλά ατμοσφαιρικό, ντεκόρ, ένα μουσικό ιδίωμα και ένα τραγούδι που γίνονταν άμεσα σαγηνευτικά και ευκολόληπτα. Μέσα σε άψογους φωτισμούς και καλόγουστο κοστούμι, η Λήδα Σάνταλα έπραξε κάτι απλό σαν το αυγό του Κολόμβου. Μας ανέλυσε τη μυθολογική, ιστορική, συμβολική και πρακτική μορφή του ινδικού τρόπου χορο-έκφρασης, χωρίς ούτε μιά στιγμή να γίνει βαρετή, ακαδημαϊκή ή ακατανόητη. Πώς; Πολύ απλά και με σαφήνεια. Η ορθόφωνη και μικροφωνικά καλοπλασαρισμένη φωνή της μας διηγιόταν το ιστορικό του Θησέα. Συγχρόνως η ίδια εκτελούσε τα όσα έλεγε η φωνή «οφ», φορώντας μιά απρόσωπη αλλά συμπαθητική λευκή μάσκα. Ύστερα, αφαιρώντας το δαφνοσκεπασμένο προσωπείο, χόρευε κάτω από ηχογραφημένα τραγούδια και μουσικές (ράγκα, μελωδίες και ρυθμούς της Νότιας Ινδίας, λέει το πρόγραμμα) τα όσα μας είχε αφηγηθεί και με λιτές κινησιολογικές γραμμές αποδώσει στο πρώτο μέρος της εκάστοτε σκηνής.
Αν αυτό μοιάζει απλοϊκό, σας πληροφορώ οτι δεν ήταν καθόλου. Γιατί, πολύ έξυπνα και διορατικά, συνδυάζει το γνωστό με το άγνωστο, το καινούργιο με το τετριμμένο. Η σπουδή στην προετοιμασία φάνηκε στην κάθε θεατρική λεπτομέρεια, που αποδόθηκε λειτουργικά και ρευστά. ΄Ηταν μιά εμπειρία γοητευτική που έπαιρνε προεκτάσεις πολιτιστικού και επιμορφωτικού ντοκουμέντου – σε συνδυασμό με την αναψυχή. Η ίδια η Λήδα Σάνταλα είναι ένα πλάσμα άπειρα χαρισματικό. Μόνη της τόσην ώρα στη σκηνή, σε αυτό το one woman show, μας καθήλωσε στο κάθισμα, μας μαγνήτισε, μας απορρόφησε. Είναι πανέμορφη, γλυκιά, με έντονη προσωπικότητα. Δεν την είχα ξαναδεί, αλλά θα την ξαναδώ. Φοβούμαι οτι έγινα φανατικός οπαδός της.»
Ανδρέας Ρικάκης «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Σάββατο 11 Απριλίου 1987
